ห้องของผมแวะมาเล่นไดฮะ [คิโอะ]

Just b friend ค่ะ//ยิ้ม
เราชื่อชากี้^^

หวัดดีครับผมชื่ซีน่อนครับ~ เรียกว่าซีก็ได้ผมเป็นพี่คนละพ่อกับโอโตะ!//ยิ้มแบบเป็นมิตร

ค่ะ...เป็นลูกครึ่งด้วยรึป่าวคะ?

อื้มเป็นสิ มนุษย์50 เทพ30 ซาตาน20หน่ะไม่เหมือนโอโตะหรอกเป็น มนุษย์50 ซาตาน50!

ค่า~

ไอ้พี่บ้าหุบปากได้แล้วเฟร้ยจะฟังชากี้เล่าต่อ!!

ฮะๆ//หัวเราะคู่สองพี่น้อง
...เมื่อเราอายุได้เจ็ดปีก็เกิดเรื่องขึ้น...เรื่องที่เปลี่ยนชีวิตของเรา...//สลด

อื้อ~นั่งลุ้น

นายสงสัยมั๊ยว่าทำไมคนที่เวทย์ต่ำอย่างเราถึงได้กลายเป็นทริปเปิลท็อป?
มันไม่ใช่แค่การเรียนรู้เร็วอย่างเดียวหรอกนะ...

แล้วทำไมอ้ะ?

ก่อนวันครบรอบ7ปีของเรา7วัน เราแอบไปเรียนเวทย์กับปิศาจอย่างลับๆ...โดยไม่บอกใคร มันเป็นเรื่องต้องห้ามของคนในตระกูลซึ่งตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าทำไม...แต่สุดท้ายเราก็แอบไปเรียนกะมันอยู่ดี(-*-)
ในวันที่สาม ไอ้ปิศาจเวรนั้นก็เอามือมาทาบหัวเราแล้วชะงักแล้วก็พูดว่า"เจ้ามีพลังที่ยิ่งใหญ่...มากๆ...หึๆ~
หากข้าได้พลังนั้นมาละก็...ข้าอาจจะ...ฮ่าๆๆๆ!!"แล้วมันก็เปลี่ยนร่างพร้อมโจมตีเรา...แล้วเราก็ต่อสู้กะมัน..หนีไม่ได้ตอนนั้น...ไม่รู้ทำไม...แต่อยากสู้มากๆ...สุดท้ายเราก็จัดการปลิดชีพปิศาจตัวนั้นได้ใช้เวลาสองคืน...(เหนื่อยมาก~= =")
ก่อนมันตาย...มันแค้นเรามาก...มันเลยแช่งเราเอาไว้..."หึๆ...ข้าไม่ตายสูญเปล่าหรอก...ข้าจะเอาวิญญาญข้าไว้ในตัวเจ้า...แล้วข้าจะกลับมา~"พูดเสร็จมันก็...ก..ก็...ประกบปากเรา//เอามือถูปากเป็นเชิงขยะแขยง
รู้สึกว่า...มันจะเอาน้ำลายมันเข้ามาในตัวเรา..แล้วสองวันจากนั้นคือวันเกิดเรา...วันที่...เราสูญเสีย...

เอ่อ~เว้นช่วงทำไมอ้ะ?

เอาละ...ตรงนี้สำคัญมาก...เฮ้อ...//ถอนหายใจก่อนเล่าต่อ
ในวันเกิดเรา...เรากับเพื่อนๆกะจะฉลองตอนกลางคืนแต่ทว่า...ช่วงบ่ายดันมีภาริกิจที่จำเป็นต้องทำ-*-
ก็เลยคิดว่ากะจะเคลียให้เสร็จก่อนงานฉลอง...
แต่เป็นเพราะไอ้เควสบ้าๆนี่ล่ะ....ที่ดึงตัวตนของเราออกมา//กำมือแน่น
ภารกิจนั้นคือกำจัดปิศาจนอกอาณาจักร...ไกลบ้านมากกกกT^T
ในตอนนั้นไไม่ไดมีแค่เรากับเพื่อนๆที่ไปด้วย...แต่ยังมีน้องสาวของเรา และนักเวทย์ต่างๆจากหลายอาณาจักรมาช่วยปราบมัน...ซึ่งไม่ประสบผลสำเร็จ
จนกระทั่ง....มันทำน้องสาวของเรา...ตาย...ต่อหน้าต่อตา..
ในตอนนั้น...เหมือนหัวใจถูกบีบ..//เอามือกำที่อกซ้าย u_u
เลือดสูบฉีดแรงและพลุ่งพล่านไปทั่ว สมองขาวโพลน น้ำตาไหลไม่หยุด แล้ว...เราก็กรีดร้องออกมา...
ในตอนนั้นเองที่เราโกรธจัด...เราแค้นมัน..ไอ้ปิศาจเวรตะไลนั่น...อยากฆ่ามัน...อยากฆ่ามันด้วยมือของเราเอง...อยากเห็นมันตายด้วยมือของเราเองงง!!//สบถ
.....นั่นคงเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิต.....
ในตอนนั้นที่สมองขาวโพลน...เรารู้สึกเหมือนถูกอะไรควบคุมอยู่...
"เจ้าน่ะมันอ่อนแอ..."เสียงบุคคลนิรนาม(คิดว่าไอ้น้ำลายของปิศาจนั่นคงมารวมกับจิตใจด้านมืดของเราแล้วจุติเป็นร่างใหม่)
"อะไรนะ...?"เราตอบกลับไป
"อยากแก้แค้นแทนน้องสาวเจ้ามั๊ย?"เสียงบุคคลนิรนาม
"..."
"ชั้นช่วยเธอได้นะ"บุคคลนิรนาม
"..."
"ให้ชั้นยืมร่างของเธอหน่อยสิ...ไม่สิ...ปล่อยชั้นออกมา..ชั้นอยูในร่างเธอแล้วนี่...ชั้นจะแก้แค้นให้เอง.."
"...ตกลง!"เราตอบไปเพราะขาดสติ
ทันใดนั้น เรารู้สึกเหมือนมีคนเอามีดมากรีดข้อมือเราจนเสียเลือด รู้สึกเหมือนไฟช็อตที่หัว ดวงตาสีขาวทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทและนัยตาสีแดงฉาน...
ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก...รู้แค่ว่าต้องฆ่ามันให้ได้...ความเร็วมากเหลือเกิน พลังมากเหลือเกิน....แข็งแกร่งมากเหลือเกิน..และ...
อันตรายมากเหลือเกิน..
ในที่สุด...เราก็ฆ่ามันได้...แต่...ไม่ใช่แค่ปิศาจตัวเดียวนี่สิที่ถูกฆ่า...
สติเราถูกควบคุมจนหมดและพาลฆ่านักเวทย์คนอื่นไปด้วย...จน...ตายหมดทุกคนที่มา...
...ตอนนั้นเรานึกว่าจบแล้ว...เราจะถูกควบคุมโดยสมบูณร์แล้ว...
แต่ไม่ใช่...
เรายังมีเพื่อน...อีก5คน...พวกเค้าช่วยผนึกเรา...และจะไม่บอกใครว่านักเวทย์พวกนี้ถูกฆ่าโดยฝีมือเรา...คนเดียว...

หลังจากนั้นเราก็หมดสติ...เพื่อนๆเลยพาเราไปนอนพักที่กิลด์ก่อนบ้านและบอกครอบครัวของเราว่าจะฉลองที่หลังเพราะเราเหนื่อยจากการทำเควสและบาดเจ็บสาหัสเลยให้พักผ่อนที่ห้องพยาบางของกิลด์ และก็...ยังบอกเรื่องการเสียชีวิตของน้องสาวเราด้วย...
คืนนั้น...ในวันเกิดเรา...เป็นวันที่เศร้าที่สุดในชีวิต...
เราหลับไปเป็นเวลาสามวันสามคืนเต็ม...
พออาการเริ่มดีขึ้น(ฟื้นตัว)เราก็ตื่น...อาการปกติ...ไม่พบสิ่งผิดปกติในร่างกาย...มีอย่างเดียว...เวทย์ด้านร่างกายแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม70เท่า...
หลายเดือนต่อมาก็มีเควสอีกเยอะแยะ...บางเควสก็มีการสติหลุด-*-...แน่นอนฮะ..ร่างมืดจะออกมา..เพื่อนๆเราก็ต้องช่วยกันผนึกอย่างทุลักทุเล...
จนเราอายุ10ปี....นั่นก็เป็นอีกครั้ง...ที่เราได้รับร่างใหม่...ความสว่าง
มีเควสนึงที่นักเวทย์หลายคนล้มเหลว...แน่นอนว่า....เราก็ต้องไปปราบอีก...เพราะในกิลด์...เรากับเพื่อนๆก็เป็นจอมเวทย์ระดับสูง(ยังไม่ท็อป)
จนเพื่อนของเราสยบหมด(บาดเจ็บสาหัสบ้าง สลบบ้าง)
"ให้ชั้นใช้ร่างของเธอสิ...จะจัดการให้ภายในสิบวิเลย~..."
"ไม่...แกใช้ชั้นมามากพอแล้ว!! ชั้นจะสู้ด้วยตัวเอง...จะไม่ใช้แก...เพื่อนชั้นบาดเจ็บก็เพราะแกเป็นส่วนใหญ่จากการผนึกแก!! ผู้คนล้มตายเป็นส่วนมากเพราะแก!! ชั้นจะ...สู้ด้วยตัวเอง!!! ชั้นตาสว่างแล้วเฟ้ยยย!!!"
ตอนนั้นรู้สึกจิตใจสลบเป็นครั้งแรกในชีวิตจากการต่อสู้....ตาของเราไม่มีแสงตกกระทบ...และ...เรามีปีก...
ความเร็วมากเหลือเกิน...พลังมากเหลือเกิน...ความแข็งแกร่งมากเหลือเกินและ...สงบมากเหลือเกิน...
เรา...ก็เพิ่งรู้ว่า..ความสงบมันมีสติดีอย่างงี้นี่เอง...
แล้ว...เราก็สลบไป...ตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่ห้องพยาบาลของกิลด์...พร้อมกับเพื่อนๆ...= =" หลับกันหมด...
สองสามวันหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..

จนวันที่4 -0-(สงบได้ไม่นาน...เฮ้อ...)
ร่างมืดของเราไม่พอใจที่เรามีร่างสว่างแทรกมาอีกทำให้อาละวาดกลางกิลด์...(แกจะไม่ให้ชั้นได้พักผ่อนเลยใช่มั๊ย..)
เพื่อนๆที่คอยผนึกก็ทำอะไรกันไม่ได้เพราะยังไม่ฟื้นตัวดี...ทำให้ผู้อาวุโสในกิลด์ต้องผนึกเราแทนและใช้ยาสลบขั้นรุนแรง...
เราสลบไป...
ตื่นขึ้นมาอยู่ในห้องที่ว่างเปล่า...ไร้ที่สิ้นสุด...ที่นั่น...มีกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆเป็นร้อยๆกรอบ แต่ละกรอบมีภาพที่เราล้วนผ่านมาแล้ว...
ที่หนีที่ไหน...
...."ที่นี่มัน...ความทรงจำของเรานี่..."
"ใช่"ร่างมืดปรากฏตัวขึ้นข้างหน้า
"แก...ออกไปซะ...ชั้นไม่ต้องการแกแล้ว..."เราอัญเชิญดาบออกมา
"แกต่างหากที่ต้องออกไป! แกมันอ่อนแอ...ที่ทำเควสได้สำเร็จเพราะชั้นไม่ใช่รึไง?"
"...."
"ถ้าแกไม่มีชั้น...แกก็ตายไปตั้งแต่ตอนที่น้องสาวแกถูกฆ่าแล้วล่ะ!"
"หุบปาก!! พาชั้นมาที่นี่ทำไม! พาชั้นกลับออกไปจากที่นี่เลยนะ!..."
"ที่นี่คือความทรงจำของแก...และชั้นมาแกมาที่นี่...ก็เพื่อให้เธอได้จดจำ...ความทรงจำสุดท้ายของชีวิต..."
"หมายความว่าไง?"
"เพราะชั้นจะยึดร่างของแกได้ยังไงล่ะ!!"
พูดเสร็จมันก็เริ่มโจมตีเรา...อืม...มันแข็งแกร่งเกินไป...ขนาดเราเชิญอาวุธยังสู้มันไม่ได้...
"แกน่ะมันอ่อนแอ..."
"อุ้บ!!"เราโดนมันต่อยท้องกระเด็นไปตกข้างความทรงจำนึง...เป็นภาพที่เรากำลังกอดแม่
"ชั้นมีทุกอย่าง..ความเร็ว...พลัง...ความแข็งแกร่ง..."
"อึกก!!"โดนเตะกระเด็นไปอีกความทรงจำนึง...ที่เพื่อนของเรากำลังล้อมวง กอดเรา และร้องไห้...
เดี๋ยว...ความทรงจำนี่...ยังไม่เคยเจอ...แสดงว่า..
"อ๊าา!!"โดนเตะอัดอีกรอบ(ชันเพิ่งฟื้นฟูร่างกายนะย๊ะT*T!!)
"ความทรงจำนี่...กำลังถูกบันทึกงั้นเรอะ!?! แสดงว่าตอนนี้เรา...ตายแล้วเรอะ...??"....เราคิดในใจ...
ทันใดนั้น...น้ำอุ่นๆก็หยดแหมะลงมาบนหัวเรา...
"น้ำตา?...จากข้างบน?...เพื่อน...กำลังร้องไห้?"
"มีอะไรจะสั่งเสียก่อนมอบร่างนี้ใหชั้นมั๊ย?"
"..."มองมันตาขวาง
เราลุกยืนขึ้นมา...
"อะๆเชิญ...ชั้นรู้ว่าแกไม่มีเวทย์พอจะฆ่าชั้นได้้หรอกนะ..."
เราวิ่งพุ่งเข้าไปหาตัวร่างมืดและ...
กอด!!

"ใช่...แกมีทุกอย่าง..."
"..."
"ขาดไปหน่อย..."
"..."
"ความอบอุ่น...ความห่วงใย...มิตรภาพ..."
"..."
"เธออิจฉาเราสินะที่เรามีเพื่อน...เรามีครอบครัว...มีคนที่รัก"(สรรพนามเปลี่ยนเนื่องจากมีสติ)
"ห..หุบปาก!"
"ไม่เอาน่า...อยู่กับเราอย่างสงบเถอะ...ตัวเธอก็คือตัวเรา...ตัวเราก็คือตัวเธอ...เพื่อนๆทุกคนห่วงเรา...นั่นหมายความว่า.."
"ทุกๆคน...ก็...ห่วงชั้นอย่างงั้นเหรอ?"
"^_^//พยักหน้าแล้วยิ้ม"
"..อะไรกัน!!...ความรู้สึกนี่...ดี...ดีเหลือเกิน//น้ำตาไหล"
เป็นครั้งแรกที่เราเห็นร่างมืดน้ำตาไหล...
"โอเค...ชั้นจะส่งแกกลับไปยังร่างของแก...แต่แกห้ามลืมชั้นนะ...ไม่งั้นชั้นจะยึดร่างนี้จริงๆด้วย!"
"ขอบคุณ...^_^"
....
แล้วเราก็ตื่นขึ้นมา...ท่ามกลางเพื่อนๆ...ที่กำลังร้องไห้...พวกเค้าบอกว่าหัวใจเราหยุดเต้นไป1ชม.
แต่ก็นั่นแหละ...เป็นช่วงเวลาที่เราควบคุมร่างตัวเองทั้งสองร่างได้อย่างสมบูรณ์...
//เอามือแตะที่อกซ้ายเบาๆและยิ้มอ่อนๆ...

ปัจจุบัน...เราสามารถใช้ได้ทั้งสองร่างอย่างสมบูรณ์เวลาต่อสู้(มืดกับสว่าง) แต่มันก็มีเงื่อนไขบางอย่าง
และเราก็ยังปล่อยให้ร่างมืดได้ออกมาชมโลกได้โดยการให้ยืมร่างชั่วคราวโดยมีร่างสว่างคอยดูแล...ร่างนั้นจะมีตาซ้ายที่มีดวงตาสีดำและนัยตาสีแดงกับตาขวาที่ไม่มีแววตา...
ด้านมืดร่างสมบูรณ์ของเราจะตาสีดำทั้งสองข้าง
ส่วนด้านสว่างร่างสมบูรณ์ของเราจะไม่มีแววตาทั้งสองข้างน่ะ...
แต่เราไม่ค่อยได้ใช้หรอก ต้องจำเป็นจริงๆ...ถ้าเราตาขวางๆพูดแปลกๆเย็นชาๆละก็..นั่นแหละ...ด้านมืดเราออกมาน่ะ..//ยิ้ม
นี่ล่ะประวัติ

หลับรึยังคิโอะ?

โอ้~ยังไม่หลับหรอกแต่รู้สึกเหมือนกำลังฟังนิทานจากคุณแม่เลย~^^

....เราดูแก่ขนาดนั้นเลยเรอะ...กำ...

อุ้บ! ขอโทษครับ~//ก้มหัว

ป่าวๆ...เราแค่คิดว่าเราคงโทรมมาก...ช่วงนี้ฝึกเยอะจิงไรจิง...
....ไปพักผ่อนดีกว่า...

นั่นสิไปพักเถอะน้ะ!

อื้อ~บ๊ายบาย...อยู่กับพี่นายดีๆนะ^^//ชี้ไปที่ซีน่อน

อื้อบ๊ายบาย//ดึงคอเสื้อพี่ซไว้
ไม่ต้องแหลเนียตามไปเลยน้ะเฟร้ย!!